Ads 468x60px

30 Temmuz 2014 Çarşamba

İki yaş krizleri

O uyurken ben hızlıca yazayım diyorum:)
Sekiz gün önce yazdığım bir not bu: "Anne diye ağlayarak uyandı. Babası kucağına aldı " Ben anneye gidecem "diye bağırdı. Kucağıma aldım koridorda beni yere bırak dedi. Bıraktım. "Kafamı vurucam yere" dedi. "Kızgın Uzay galiba. Elimi altına koyayım öyle vur " dedim. (O sırada bir yastık bulamadım) Senin canın acımasın senin kafan değerli cici..." "Hayır " diye ağladı." Ben böyle yapacam " diye kafasını vurma hareketi yaptı (vurmadı) "Anladım sen galiba uykunu alamadın" dedim "Evet" dedi. Aşı da oldun bugün ondan. Günlerdir düzenin de değişip duruyor.
Sonra kucağıma aldım "Bırak" diye tepindi. (Evet ancak tepinmek sözcüğü tepkisini tanımlayabilir!) Mutfakta bir süre kucağımda sıkı tutup "Seni seviyorum bırakmayacağım birlikte sakinleceğiz biraz ağla birazdan geçecek" gibi şeyler söyledim. Ben de sakindim babası da sakindi. "Yere bırak " dedi bıraktım tekrar "ben kendimi atıcam" dedi (yere) ben eğildim yanına benzer şeyler söyledim. "Sen git "dedi. Daha önce bir krizi sen git deyip "ce e " oynayarak sonlandırmıştı. (Ki bu oyun da çok anlamlıydı) Onu denedim olmadı. Duvara yaslanarak oturdum ve sen git diye beni duvara doğru ittirdi.
Beni duvara doğru sürekli ittirerek git dedi. O sırada sırtına masaj yapmam onu sakinleştiriyordu. Yani hem ona dokunmamı istiyor, orada olmamı istiyor hem de gitmemi istiyordu. Babası ben gidince ne olacağını merak etti. Pek birşey değişmedi. Huysuzluğuna farklı şekilde devam etti.
Ben biraz ağlamaya ihtiyacı olduğunu düşündüm. Bir yandan onu bırakıp işe gittiğimiz, tatile gittiğimiz zamanları tamir etmek istediğini düşündüm. Bu sene babası için de benim için de öyle yoğun geçmişti ki...
Onunla bu konuyu anlayacağını düşündüğüm şekilde konuştum.
Yavaş yavaş sakinleşti. " 
Bu da bugünkü halimiz :
Sekiz gündür yapışık haldeyiz.
Birkaç ufak kriz daha yaşadık ama sonra bir daha tekrar etmedi. 
Beraber geçirdiğimiz birkaç günün sonunda iştahı yavaş yavaş düzene girmeye başladı, sakinleşti, dikkat aralığı genişledi, uykuları oldukça düzenli, ben uyumicam diye ağlamıyor "Kitap okuyalım ben uyuyim" diyor.
Kendi kendine zaman geçirmeye, çok zor yapbozlar yapmaya başladı.
Hala yapışmaları, huysuzlukları devam ediyor. Eski iştahlı hali de henüz yerine gelmedi ama iki yaş bu olacak o kadar. 
Bana öyle geliyor ki iki yaş krizleri gelişimlerindeki büyük adımlar için hazırlıyor onları. Birden hiç yapamadıklarını başarmaya başlıyor ve bu hiç kolay değil. Bu ciddi bir stres yaratıyor.
Hem de bizim ailemize özgü zorluklar devreye giriyor burada. Son dönemlerde çok çalışmamız, aile yazlığına gidince düzenin bozulması,bakıcısının izne gitmesi gibi.
Biraz ağlamasına izin vermek, bol bol sevdiğini söylemek, ne anlatmaya çalıştığını anlamaya çalışmak ve sabretmek...
Bunlar iki yaş krizlerinde kilit noktalar gibi duruyor.
Ama sonuna kadar memnun etmeye çalışmak ,hiç sınır koymamak veya azarlamak, bağırmak, vurmak? Bunlar hem size hem de ona çok çok zarar veriyor. Hele vurmak...Asla bir işe yaramaz ve asla kabul edilemez!
Biraz hızlıca yazılmış bir yazı, umarım daha az krizli, daha geniş zamanlarım olacak ve uzun uzun yazacağım. 
Bitirmeden bir şey söyleyeceğim:
Geçecek :)
Sevgiler
Anne Pınar